Back home!

Inmiddels ben ik alweer bijna een week thuis, maar jullie hebben nog een leuk verhaaltje voor het slapen gaan van mij te goed. Dus bij deze:

De vorige keer was ik in HCMC, Viëtnam gebleven. Één van mijn laatste dagen in dit prachtige land heb ik nog iets heel bijzonders meegemaakt. Ik was via Skype ‘live’ bij de bruiloft van Chantal en Ashley aanwezig in Nederland. Op schoot bij één van de familieleden heb ik alles kunnen volgen. Het geluid en het beeld werkten niet altijd even soepel mee, maar ik vond het prachtig! Een Nederlandse bruiloft is trouwens wel even wat anders dan een Aziatische bruiloft. Dan wordt er namelijk gewoon een partytent op de stoep gezet, met honderden plastic stoelen eronder.. Hang de nepnuonbloemen maar op en knal de stereo lekker hard aan en daar is je feestje! Vanuit HCMC hebben we trouwens ook nog een dagtochtje op een bootje door de Mekongdelta gemaakt. We hadden alleen al heel veel gezien en gedaan in Viëtnam, dat het vergeleken met de rest leuk was, maar niet fantastisch.

Na een 8-uur lange busreis met een heel aparte grenspostprocedure tussen Viëtnam en Cambodja, kwamen we aan in Phnom Phen (hoe spreek je dit ook alweer uit Floor? ;)) De stad is iets kleiner dan HCMC, maar het valt ook gelijk ook dat het iets viezer is. Een beetje boel viezer! In de tuktuk naar de killing fields vergingen Floor en ik bijna van de stank (op de terugweg hadden we een Calippo ijsje gekocht en duwden we onze neus daar in puur voor de citrusgeur..) Overal afval langs de kant van de weg, een riool dat half open ligt, dat soort taferelen. De Killing Fields waren trouwens erg indrukwekkend! Met een audiotour liepen we langzaam over het terrein heen terwijl we onderweg tekst en uitleg kregen over de meest verschrikkelijke dingen die daar gebeurd zijn. Uit naam van een man die geen stadse/geschoolde mensen tolereerde (terwijl hij zelf leraar was..) zijn miljoenen mensen afgeslacht (kogels waren te duur, dus martelen was het devies). Na de Killing Fields hebben we een bezoek gebracht aan het genocide museum in de stad zelf. Een voormalige school deed tijdens de periode van de Rode Khmer dienst als gevangenis waar mensen gedwongen (lees: gemarteld) werden valse verklaringen af te leggen om daarna naar de Killing Fields gestuurd te worden, waar ze later de dood zouden vinden. Van de ruim 14.000 gevangenen in de S-21 gevangenis hebben maar 7 het overleefd..

Het waren een paar heftige dagen na elkaar, beetje veel in een week tijd. Eerst HCMC en toen Phnom Phen , maar we vonden het beiden erg indrukwekkend. Ik denk dat ik er thuis nog wel een aantal boeken/films/documentaires op na sla om meer te weten te komen over de gebeurtenissen in beide landen.

Na Phnom Phen stapten we oud en vertrouwd weer in de bus. Dit keer naar Battambang. Niet bijzonder veel uitgevreten, behalve dat we ’s avonds door een cowboy (houd je vast!) in een tuktuk naar het circus zijn gebracht. Dit circus is heel bekend in Cambodja, opgezet om kinderen een toekomst te geven. Erg leuk sfeertje met lichtjes in de bomen (we like), eetkraampjes, picknicktafels en een ware circustent. Goede sfeer hier! Prachtige show trouwens ook incl. goocheltrucs, clowns, acrobaten en hoelahoepdanseressen. We moesten er wel weer een zak met centen voor neerleggen, maar alles voor het goede doel. Mede door ons zijn er weer een paar kinderen gered.

In Cambodja zie je trouwens heel veel goed-doe-acties. De producten bij winkel A zijn gemaakt door vrouwens die gered zijn uit de seksindustrie, bij activiteit B geef je kinderen een toekomst, bij band C spelen mensen met een handicap naar aanleiding van de Khmer Rouge. Ook was dit het land waar we heel veel kinderarbeid hebben gezien. Heel gek om daar opeens middenin te staan. Dan is het soms echt fijn om kinderen tikkertje te zien spelen. Zo hoort het te zijn, dat ze kind kunnen zijn.

We wilden eerst met de boot van Battambang naar Siem Reap, naar het scheen dat dit fantastisch moet zijn, maar omdat het vrij droog is geweest de afgelopen maanden was het waterpeil heel laag wat het varen niet bevorderde, dus rolden we toch maar weer de bus in. Siem Reap is top! Één en al gezelligheid; leuke winkeltjes, gezellige restaurants, mooie straten en gebouwen, lekker klein en overzichtelijk. Bij het hostel aangekomen zagen we dat ze tuktuktours aanbieden naar de tempels van Angkor. De kleine cirkel zou om 5u beginnen en 7u duren en kon je de zonsopgang zien, de grote cirkel zou om 12u beginnen en 6u duren waarbij je de rit afsloot met een zonsondergang. ‘Normale mensen’ doen dit verspreid over twee dagen, maar zoals jullie inmiddels weten groeit het geld ons niet op de rug, dus waarom zou je 2x een dagticket à $20 betalen als je ook alles (lees: kleine en grote cirkel) in één dag kan doen? We namen overal ruim de tijd voor, maar uuuuren in de hitte in één tempel doorbrengen is er bij ons niet bij. Dus duo ‘gauwgauw’ was van 5-10u en van 12-16u lekker onder de pannen. Tussendoor even terug naar het hostel voor een powernappie en een lunch en dooorr!

Nog een anekdote voor de sectie ‘goed verhaal voor later’: zoals ik al zei was het (zoals gewoonlijk in Azië) bllloedje heet toen we in Ankor Wat waren. Ik zei daarom ’s middags nog; laat het maar lekker hard regenen. Vanavond. Als we ‘thuis’ zijn. Slecht karma denk ik, want Buddha strafte meteen.. Op de terugweg naar Siem Reap begon mij het toch een partijtje te onweren. Niet normaal! Normaal gesproken ben ik totaal niet bang voor onweer, maar nu zaten we ín een tuktuk onder de bomen in het bos midden in de ellende. Het geluid van krakende bomen waar het voor ons gevoel naast ons was ingeslagen was letterlijk angstaanjagend. Met samengeknepen billen wilden we zo snel mogelijk terug richting hostel. Het angstzweet brak ons allebei uit. M’n moeder zou ‘out’ zijn gegaan denk ik..
In Cambodja hebben we qua plaatsen niet veel gezien, maar wel qua landschap omdat we net als anders hele afstanden moesten afleggen in busjes van allerlei soorten en maten. Floor heeft trouwens meer gezien dan ik, want door al dat geschommel kon het nog wel eens voorkomen dat ik na 5 minuten alweer lag te maffen. Met m’n mond open en m’n tong op m’n kin. Maar dat ter zijde. Van wat ik er van gezien heb (volgens mij toch nog behoorlijk veel) viel het ons op dat er veel huizen op hoge palen gebouwd zijn. Voor de insecten, omdat het goedkoper is dan de grond vlak te maken, zodat je er extra woonoppervlakte bij hebt (omhoog scheelt m²) of ter bescherming voor al die liters water in het regenseizoen zodat ze droge voeten houden. Het is ons een raadsel.. misschien wel om al deze redenen.

Over de highway nr. 1 (lees: zandpad) rijden we van Siem Reap naar de grens met Laos om naar Don Det (been there, don det) op de 4000 islands te gaan. Nee, nu moet ik het niet erger maken dan het is. Viel op zich mee, prima weggie. Maar we zeggen wel vaak tegen elkaar: houd die verwachtingen lekker laag! Als mensen zeggen dat het een prima weg is verwachten wij gaten en hobbels, als ze het over een rit van 6u hebben, kan je er makkelijk 2u bij op tellen, als iemand zweert bij een mooi stadje denken wij al gauw zal wel enigszins meevallen, eerst maar eens zien. Door schade en schande zijn we wijzer geworden onderweg zeg maar haha.

Ook deze grensovergang van Cambodja naar Laos was weer een typisch gevalletje van typisch! We werden in het ene busje naar iets gebracht, wat door moest gaan voor een wegrestaurant, 100 meter voor de grens. Iedereen er uit. Hier zat dan een mannetje achter een tafel klaar met een badge op, dus hij zou wel bij de grens over dachten we. En dat klopte inderdaad. Hier moesten we allemaal een paar papieren invullen, een pasfoto achterlaten en weer grof geld betalen. Op één van de tafel stond ingekrast ‘fuck corruption’, dus toen had ik al een donkerbruin vermoeden, maar ipv de $35 die het visum an sich kostte konden we doodleuk $45 neerleggen. Alleen één probleempje, Floor en ik hadden allebei alleen maar $40 bij ons. Dus geld van een Duits meisje (Anika) geleend en toen mochten we er ook door. Lopend wel te verstaan. Al onze tassen moesten uit het busje, toen moesten we lopend naar de grens en dan zou aan de andere kant een nieuw busje voor ons klaar staan. Dit was inderdaad gelukkig het geval. Tja, het is altijd maar afwachten of het klopt wat ze je zeggen..

Op de 4000 islands hadden Floor en ik al een guesthouse gereserveerd, maar Anika, Alex en Richard (twee jongens uit Engeland) nog niet, dus liepen ze met ons mee om te kijken of daar ook plek voor hen was. En dat was zo, dus we hebben drie dagen met z’n vijven opgetrokken. Zo hebben we een dag een fietsje gehuurd en hebben we een aantal eilanden en watervallen verkend, hebben we een dag een kajaktour gedaan en zoetwaterdolfijnen gespot en hebben we een dag gechilled en gezwommen in de rivier. Op de laatste avond hebben we Floor’s verjaardag ingeluid met een paar lekker hapjes en een cocktailtje hier en daar. Één grote gezelligheid. De volgende dag, echt op haar verjaardag, hebben we de halve dag in de bus gezeten en hebben we het nog een keer dunnetjes gevierd door een liedje te zingen en gezellig uit eten te zijn geweest. Samen met Richard en Alex zijn we naar Pakse gegaan. Van zichzelf is het geen spannend stadje, maar de omgeving scheen wel supermooi te zijn, dus toen hebben we drie scooters gehuurd en vier dagen door de Bolaven Plateau gecrosst. Ik was flexibel inzetbaar, dan zat ik bij die achterop, dan weer bij die. Onderweg scheurden we door dorpjes waar geen toerist te bekennen was, zagen we heeel veel varkens met biggetjes rondscharrelen langs de weg, kwamen langs koffie- en theeplantages en watervallen. Prachtig! En onderweg was iedereen even vriendelijk. Vaak spraken ze geen woord Engels, maar stuk voor stuk hadden ze een grote glimlach op hun gezicht. Vooral de kindjes, komen ze op je af rennen of schreeuwen ze vanuit huis: Sabaidy (Hello!). Onderweg sliepen we in guesthouses (dag 1 in Tad Lo bij Mama Paps, dag 2 in Sekong na onwijs gedoe met geld bij een tent naast een waterval, dag 3 in Paksong bij een Viëtnamese man die heel goed Duits sprak (ho weer even schakelen))

Vanuit Pakse hebben we bij terugkomst de nachtbus (duur: 12u) genomen naar de hoofdstad van Laos: Vientiane. Bij het boeken van de tickets zei de man van het kantoortje al tegen mij: they will be fine, but you.. you won’t sleep. Nou en dat was ook zo! In de slaapbus in Viëtnam waar we ooit overdag 4u in hebben gezeten lig je in een soort ligstoel/doodskist (ze zeggen dat ze 2m nog wat zijn, maar je knieën zitten onder een schot, dus kunnen ze geen kant op. Je kan alleen op je rug slapen.) die je voor jezelf hebt. In de nachtbus in Laos slaap je heeel knus met z’n tweeën in één bed. Dat was dus heerlijk knus met Floortje, maar stel je voor dat je alleen reist.. Kruipt er dan midden in de nacht opeens iemand naast je?! Met Floor in één bed dus, op zich niet voor het eerst, maar wel erg knus. Botsende heupen, dat soort werk. En ik denk serieus dat dat bed 1.70m was, terwijl ik 1.82m ben, dus reken uit je winst. Na veel gewoel heb ik het op een gegeven moment maar opgegeven, die nacht zou ik inderdaad geen oog dicht doen.

Vientiane is de hoofdstad van Laos, maar zo voelde het niet. Hele gekke stad. Geen één hoog gebouw te bekennen en vooral op zondag toen wij er waren was het totaal uitgestorven. We hebben een wandelingetje gemaakt en zijn op verkenningstocht geweest. Als Henk er dan zou zijn over een paar dagen wisten we waar heen te gaan en wat niet de moeite waard was. En door! Omdat we van iedereen hoorden en op internet hadden gelezen dat Laos niet te bereizen is met het openbaar vervoer (wegen zijn vreselijk, bussen vallen uit elkaar, regenseizoen dus soms zijn er delen afgesloten etc.) hadden we meerdere scenario’s bedacht om van Zuid naar Noord Laos te gaan (midden leek niet zo leuk). 1) in etappes overdag met de bus (op de 4000 eilanden regende en onweerde het elke avond en nacht keihard, dan wil je niet in een bus door mogelijke bergen heen rijden) 2) ‘vluchten’ via Thailand (slechte wegen en bussen in Laos vermijden) en dan daar met de trein naar het noorden om later bij Vientiane weer de grens over te gaan. Uiteindelijk hebben we dus toch een nachtbus van Pakse naar Vientiane genomen. Iedereen doet het ten slotte, dus het zou wel goed zijn. De wegen en de bus waren inderdaad op zich prima, ik heb alleen geen oog dicht gedaan.

Na een dagje Vientiane (beetje rondgesjokt en enigszins de toerist uitgehangen bij de Arc de Triomphe) zijn we daarna weer door gegaan naar Vang Vieng om tijd te doden (doordat het vervoer voorspoediger ging dan verwacht waren we al eerder in het noorden van Laos dan gepland) voor Henk zou komen. Leek ons de mooiste/leukste plek om te doen. Hier liepen we Richard en Alex weer tegen het lijf in een hostel. Dus af en toe een bakkie op een happie mee gedaan. Voor de rest voornamelijk gechilled; fiets gehuurd, gewandeld, op een kiezelstrand liggen bakken, dat werk. Toen we een middag op het strand lagen staken er op een gegeven moment een stel locals het water over met een paar stokken tussen hun schouders. En daar tussen bungelde iets, in doeken gewikkeld en met touwen vastgebonden. Eerst konden we het niet goed zien (‘Is it a human? Is it a pig?’) maar het bleek later inderdaad om een mens te gaan. We dachten eerst misschien een toerist die te ver was gegaan met tuben (waarover later meer), want we hadden al een aantal schrijnende gevallen gezien de afgelopen dagen (lees: dronkenmanschap), maar het bleek later om een local te gaan. Wellicht dat het bij een ceremonie hoorde (lichaam wassen etc).. daar houden we het maar op.

Na een paar dagen Vang Vieng zijn we weer met het busje afgezakt naar Vientiane en hebben we Henk van het vliegveld afgeplukt. Floor zei al voordat Henk door de deuren kwam lopen: ik hoop dat hij lekker wit is. En dat was gelukkig zo, leken we nog bruiner. Met een spijkerbroek aan en een jas in z’n hand (hij is gek!) kwam hij Laos binnen. Direct bij het wachten op de taxi begon het geklaag al ;) ‘wat is het hier warm!’ TOLD YOU! Direct na aankomst ongeveer hebben we de dubbelzoute drop uit z’n backpack gevist. Dankje mam, was superlekker! Na één dag op. Hmmmm. We hebben Henk ook even kennis laten maken met deze gekke stad en een kort bezoek gebracht aan het buddhapark net buiten de stad. Nog maar net in het land en direct al met andere Aziaten op de foto. Mij kan je wegdragen.

En door: de volgende ochtend zaten we weer terug in het busje naar Vang Vieng. Onderweg keek Henk z’n ogen uit. Hij zei al: RTL Asia zou hier zo een aantal programma’s kunnen uitbrengen. Denk aan ‘mijn leven in puin’ ‘hoe schoon is jouw huis?’ ‘help, mijn man is klusser’. Dus John (de Mol, red.) er ligt hier een hele nieuwe markt voor je open.

In Vang Vieng zijn we gaan ‘tuben’, oftewel op een rubber band de rivier af en ondertussen doe je een kroegentoch langs 5 barretjes. Heel onverantwoord allemaal, maar wel heel gezellig. Toen we de vorige keer in Vang Vieng waren hebben we drie banden (illegaal) overgekocht voor 100.000 Kip (chickenmoney). Omgerekend ca. €10. Als je officieel een band huurt in het dorp ben je dit bedrag ongeveer voor één band kwijt, nu hadden we er drie. Goeie deal dus. De eerste keer in Vang Vieng probeerden we die banden aan iedereen te slijten (je mag ze voor 50.000 Kip per stuk gebruiken, win-win situatie), maar toen gebruikten de officiële verhuurbedrijven witte banden terwijl wij gele banden hadden. Veel mensen durfden de gok niet te wagen (afgepakt, bijbetalen etc.), dus huurden ze hun eigen banden. Toen we voor de tweede keer in Vang Vieng waren, met Henk, zaten we in een nieuwe week en was de kleur: geel! Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Bij de eerste bar aangekomen moest je je band op een grote stapel andere banden gooien en kon je meedoen aan allerlei drankspelletjes. Wij dachten; even rustig aan beginnen, dus nog even niet. Wel een drankje gedaan en daarna wilden we door naar bar 2, maar ze dachten dat wij drie banden gejat hadden (omdat wij geen nummer op onze hand hadden wat je dus officieel hoort te krijgen als je er één huurt, maar ja wij hadden er drie via de zwarte handel gekocht. Dus na een beetje stennis schoppen en verhelderende uitleg zeiden ze dat ze ons inderdaad met drie banden naar binnen hadden zien gaan en nu dus weer met drie banden naar buiten. Prima, we konden onze weg vervolgen. Om ditzelfde tafereel bij elke volgende bar te vermijden zeiden we het bij binnenkomst al: These tubes are ours. No number. Look: remember the face. We come with three, we go with three. Easy!

Anderen hadden van tevoren al tegen ons gezegd dat het meer drinken dan tuben is, maar dit werd nog eens extra duidelijk toen we zelf in het water lagen te dobberen. Nog geen 200 meter verderop was bar nr. 2 al. Midden in de rivier stonden twee mannetjes met een touw om je letterlijk binnen te hengelen ivm de stroming. Bij bar 2 weer en een drankje gedaan en op naar bar 3. Hier ontmoeten we tussen alle bijtende rode mieren in drie Engelsen. De alcohol begon enigszins voelbaar te worden dus kwamen de tongen los.

Na 100x dezelfde vraag & antwoord kaartjes (waar je vandaan komt, hoe lang en waar je aan het reizen bent etc.), dachten Floor, Henk en ik; we moeten een nieuw goed verhaal vertellen. En zo geschiedde: Where are you from? We are from Verwegistan. Hmmm, never heard of it.. Where is it? It is a smal lisland in the pacific ocean. What is the nearest country? Uuhh.. India! … America! Ah I see, and you are brother and sisters? No we are a threeling (stalen gezicht). A threeling? Yes, we have different mothers and the same father. So this is your stepsister? No, we are a threeling! A wolve found us in a basket near the river and brought us to the emperor of Verwegistan: Verweggie the 2nd. Yeah right! No, for real! (Houd dat gezicht in de plooi!) But ok, verwegistan.. is that a colony of a country> what is the origin? Our ancestors are from Greenland. So, you speak Danish? No, we speak Verwegistani. Tussendoor is het biertje van Henk opgeraakt, dus steekt hij zijn glas de lucht in: op! Waarbij we accuut zeggen ‘that means cheers in our language’! Hilariteit al om. Één van deze Engelsen kwamen we trouwens later op de boot van Luang Prabang naar de grens met Laos weer tegen en toen we na een uur stilzwijgend naast elkaar een boek zaten te lezen zei hij opeens: how does your flag look like? Ik dacht; waar heeft hij het nou weer over? Maar dat ging natuurlijk over Verwegistan! Hahaha.

We waren rond 13u uit Vang Vieng weggegaan en waren uiteindelijk om 20.15u weer terug.. what a day! Terug in het hotel hebben we eerst even een warme douche genomen en daarna een hapje gegeten, toen we dachten; we moeten die banden nog doorverkopen! De dag erna zouden we namelijk ’s ochtends vroeg weer op de bus stappen. Op de trap van ons ‘hotel’ hadden we uitzicht op een supermarkt en daar zag ik op een gegeven moment drie Aziatische toeristen staan. Hup, ik erheen. Na wat professioneel handjeklap hebben we een deal gesloten op 150.000 Kip (wat een winst van 50.000 Kip voor ons was. Katjiiing!)

In Luang Prabang hebben we ’s avonds heerlijk tussen 100.000 insecten over een nightmarket gestruind, de volgende dag een fietsje gehuurd, de dag erna een prachtige waterval aanschouwd en voor ons leven gerend omdat het weer begon te stormen en te hozen. Net op tijd binnen.
In Laos, en in Cambodja ook, zie je trouwens heel veel kleine tempeltjes (ter grote van een vogelhuisje) bij mensen in de ‘tuin’ staan of langs de kant van de weg geplaatst. Na enige navraag bleken dit offerhuisjes te zijn. Wij gooien er pinda’s in voor de mussen, zij leggen er bloemen en wierook neer voor overleden naasten. Zo zwerven hun geesten niet rond in en om het huis, maar hebben ze een eigen huisje waar ze heen kunnen gaan. Hendig!

Vanaf Luang Prabang waren er een aantal opties om vanaf daar naar de grens met Thailand te gaan. Met de bus (geen fijne rit, zo wij begrepen), met de slowboat (duurt twee dagen!) of met de speedboat (veilig?). Tja, dat is dan kiezen tussen drie slechten. De boot was het beste zei iedereen, dus toen bleven er nog twee keuzes over. De speedboot was vrij gevaarlijk werd ons verteld, dus toen toch maar voor 2x 8u stilzitten (slowboat) gekozen. Voor vertrek zagen we ook de optie ‘speedboat’ maar daar zaten mensen met een helm op (!) in de boot.. dus toen waren we maar wat blij met onze keuze. Heel mooi allemaal onderweg, maar dat hadden we ook na 2u kunnen zeggen ipv 16u incl. hompen zitvlees (/doorligplekken zoals Henk zou zeggen). Bij Huay Xai zijn we de grens met Thailand overgegaan. In Laos rijden ze rechts en in Thailand rijden ze links, dus bij de grens ligt een hele mooie X-kruising om dit op te lossen.
De eerste stop in Thailand was Chiang Mai. Hier wilden we instantie olifanten wassen en eten geven in een soort opvangpark, maar dit bleek later vrij prijzig en nam de hele dag in beslag, dus toen uiteindelijk hebben we er toch voor gekozen om het niet te doen. Henk had het al eens in Sri Lanka gedaan en Floor en ik hadden al 101 olifanten in Zuid Afrika gezien, dus.. natuurlijk heel anders, maar toch. In plaats daarvan hebben we een bezoek gebracht aan een aantal tempels, weer een enooorme markt overgestruind en de nodige souvenirs ingeslagen. Tussendoor een dagje naar Pai geweest om te relaxen en later hebben we de nachttrein naar Bangkok genomen. Vooral deze rit zou Henk nog lang bijblijven denk ik. Hondsberoerd kwam hij er uit rollen. Met een witbleek gezicht is hij in het hostel linea recta in bed gedoken en hebben Floor en ik maar even wat antibiotica gescoord bij de apotheek op de hoek aangezien andere pilletjes al geen effect meer hadden. Gelukkig knapte hij na een dag of twee al weer wat op, dus toen konden we met een gerust hard onze laatste lagen in de zon op het strand van Kho Samet slijten. Althans, nadat we de helse bustocht hadden overleefd en een nat pak hadden gehaald op de ferry.. Nog een paar daagjes strand gepakt om eeeven die kleur bij te werken, zodat er een mooi laagje op zit voor de eerste zomerse dagen in Nederland. Koh Samet is trouwens lichtelijk overrated. Alles heet daar ‘bungalow’ of ‘resort’, maar in feite is het één grote pauperbende met een ROVA opslag op elke hoek van de straat. Wel een heerlijk strand met blauwe zee en daar kwamen we voor, dus daar kan je niks van zeggen! ;)
Terug in Bangkok nog een laatste toeristenrondje gedaan en mijn verjaardag gevierd voor we weer op het vliegtuig naar huis stapten.

Inmiddels ben ik dus weer thuis. In het oude vertrouwde prachtige Reestdal. Zoals altijd heb ik mij weer kostelijk vermaakt. Met ups en downs (as usual), maar ik wist de knop altijd weer te vinden. Ik heb mij weer verwonderd, gelukkig geprezen en afgevraagd. Zo’n andere wereld op dezelfde wereld. Parachtig, mij heb je! Ik heb genoten!

Quotes:
Floor: wat is sakad? Ik: ik denk dat ze salad bedoelen. Floor: Oja, ok.

In de categorie ‘I like you’ ‘no, no rice please’ zei een Koreaan iets onverstaanbaars tegen Henk ‘wát zagt ‘ie nou?’ Floor: ‘hij vindt je armband mooi’ Ah ok. Twee tellen later komt een andere Koreaan naar Henk toe en maakt heel subtiel duidelijk dat z’n rits open staat. Oh, dat zei hij.. I see.

Henk: Is dit Expeditie Robinson??

Floor in een supermarkt: do you also have yoghurt? No have. Do you know where I can buy it? Don’t know. Do you know if there is another supermarket? No. Floor: ok.. thank you. May Buddha be with you!

Henk: Die mensen hier kennen dat woord niet.. geciviliwat?

Bestel je wat van de kaart in een restaurant. Krijg je als antwoord: Finish! Ok kan, iets anders dan. Antwoord: no have.. *zucht* wát hebben jullie wel?

Thais is de meest vreselijke taal van alle talen die we onderweg gehoord hebben. Die nasale klank zit nog in m’n oren: Sawadee kaaa (hallo), Kapkung kaaa (dankjewel), Ka ka ka (ja aan de telefoon). Henk: ‘Het zijn net ganzen..’