"Goed verhaal voor later"

Volgens mij hebben Floor en ik hond gegeten tijdens onze laatste avond in Indonesie.. en kan mijn tere maagje (Floor's woorden) daar niet zo goed tegen. Zoals wel eerder haalden we voor ons avondeten een paar vleesstokjes bij een van de straatkraampjes, maar dit keer zat er een wat gekke nasmaak aan.. Ben er een week ziek van geweest. Op onze eerste stop in Thailand (Phuket town) heb ik Floor dan ook een dagje alleen gelaten om 'uit te zieken'. Floor nam de bus naar het strand, ik heb die dagalleen m'n bed gezien.

Na een paar stadse dagen op Java vonden we het nodig (!) tijd om ons kleurtje bij te werken op het strand. Na een half middagje bakken in Khao Lak namen we de bus-bus-bus-bus-boot naar hét party-eiland (alleen niet als wij er zijn want de maan was niet volledig aan het shinen en het is geen hoogseizoen, dus uitgestorven) van Thailand Koh Phangan. Drie dagen zand tussen de tenen. Nog even en ik ga alleen nog maar op strandvakanties. Op elk strand hier in Azie wil iedereen trouwens het liefst zo dicht mogelijk bij de branding liggen met z'n handdoekje. Het zand is hier echt gloeiheet, dus soms zie je echt prachtige taferelen van mensen (inclusief mijzelf) die in een sprint het water in gaan om hun voetzolen te blussen. Zo heet is het, niet te doen. *zwaaaar leven*

Onze 1e nachttrein had als bestemming: Bangkok. Hier hebben we niet veel bijzonders uitgespookt, anders dan wat rondgewandeld in een koel winkelcentrum. We hadden maar één dagje, want de volgende ochtend vroeg zou onze vlucht naar Hanoi, Viëtnam vertrekken. Maar we'll be back in Bangkok, want vanaf daar vliegen we terug naar Nederland, dus dan hangen we nog wel even Jan de Toerist uit). De vlucht van Thailand naar Viëtnam ging trouwens een stuk voorspoediger dan de vorige waar Floor het ongeveer begaf en ik haar bijna valium moest toedienen. Ze had zich dit keer goed ingelezen (dat het vaak in je hoofd zit en er meer mensen geen fan van vliegen zijn) en ze had pillen gehaald, dus mik er maar drie in en start de motoren. Topvlucht!

Op het vliegveld van Hanoi moesten we eerst nog even langs de douane visumpje fixen. Nou hadden we al onze papieren al in Indonesië geregeld en hadden we alles op orde, we moesten alleen geld hebben om te betalen. Heel gek allemaal maar op het vliegveld van Bangkok was dat nergens mogelijk (can we pay by credit card? no! ongeveer dezelfde categorie als kleding passen in Bandung, Indonesië. Can I try this? no! Waar is de essentie opeens qua pinnen en passen?). Dus dan maar bij de doane in Hanoi pinnen, in Bangkok zeiden ze dat dit kon, maar je raadt het al; dit kon dus niet. Één van ons (ik in dit geval) moest met een vrouwtje in uniform mee over de onzichtbare grens heen en dan kon ik 'in Viëtna"m' bij een ATM de benodigde flappen tappen. "You have two minutes" uuuuh ok. Heul streng allemaal.. Nadat we dit varkentje ook weer gewassen hadden, stonden we met onze voetjes dan echt op Vietnameze bodem. De eerste aangename verrassing in dit land deed zich direct al voor toen we de deur van het vliegveld uitliepen. Lekkerr koel hier! Genieten! Even niet zo klam allemaal dat alles plakt en stinkt (dit bleek later echter van korte duur, maar toch). Tweede gekke geit: we weredn een keer niet belaagd door taxichauffeurs want in plaats van dat zij naar ons kwamen, moesten wij in de rij voor de taxi's gaan staan. Heel gek allemaal opeens.

Dan Hanoi. Hanoi is top! Ons hotel (jaja, maar gewoon in een dorm, dus valt allemaal reuze mee) lag middenin het oude centrum, dus midden in de chaos. Overal razen de scooters om je oren* lopen er vrouwelijke straatverkopers met twee enorme rieten manden over hun schouders allerlei eten te verkopen en komen de nepmerken je tegemoet (denk North Face, All stars, Adidas etc.). Ook hebben we hier de eerste échte Viëtnameze loempia's gegeten. Hmmm! Al met al: top!
*Je hoort hier constant getoeter. Het piept nog na als je in bed ligt. Theorie van Floor (en ik denk dat ze daar wel een puntje heeft): bij 'ons' moet degene die oversteekt/invoegt uitkijken en op de rest van het verkeer letten, hier moet degene die rijdt/inhaalt (dus omgekeerde wereld) opletten. De rest steekt namelijkt blind voor je neus over, dus het is van levensbelang om jezelf kenbaar te maken. Óók, om misschien 'vooral essentieel' (not) wanneer er niemand te bekennen is, of 2 km van tevoren al de claxon inzetten of als iedereen ál is uitgeweken en netjes aan de zijkant rijdt, óók dan mag/kan/moet je toeteren. En hard! Vooral lekker hard!

De volgende bestemming in ons 'reisplan' (mag geen naam hebben) was Sapa. Bekend om z'n moooie omgeving omringd door rijstvelden. Hiervan kunnen we helaas alleen melden dat we dit 'van horen zeggen' hebben. Toen wij er twee dagen waren, was het twee dagen koud (!), mistig en nat. Heel Sapa was één grote mistbank, dus onze geplande culturele dorpstour met één van de kleurrijke locals die ons de dag ervoor had aangesproken hebben we helaas gecanceld, omdat we waarschijnlijk toch niks zouden zien.. In plaats daarvan zijn we toen naar een luxe hotel gegaan om daar het zwembad, de sauna en de stoomcabine in te duiken (lekkerrr warm!). Sapa is niet heel groot en hadden we op dag één al zo goed als gezien, dus ja soms moet je wat hè..

'Cat Ba Island, karstgebergtes in zee, net zo mooi als Halong Bay, maar dan rustiger' stond overal. Laat het nou net toen wij er waren een nationale vakantieweek zijn en het de spui(t)gaten uitlopen.. We wilden nog wel langer blijven om een kajaktour te doen langs alle kleine eilandjes, daarom hadden we eerst toch nog geprobeerd om op onze oorspronkelijke vertrekdatum een tourtje te boeken. Binnen een uur tijd hebben we mensen ingezet om andere mensen te bellen over wat mogelijk was ja of te nee. Uiteindelijk bleek het toch allemaal moeilijk, moeilijk, moeilijk. dus terwijl Floor haar spullen bij elkaar gristte en met backpack en al op de scooter naar het dorp reed (5 km verderop) maakte ik ons huisje aan kant, deed ik een final check en pakte ik ook mijn spullen. floor racede ondertussen van hot naar her om mensen te bevestigen/af te zeggen en dumpte haar spullen onderweg bij een onbekend westers meisje 'blijf je hier nog een half uur zitten?' 'uh ja' 'ok, watch my bag please, I'll be back' haha Ondertussen liep ik met de rest van ons hebben en houwen door de bloedhitte Floor's kant op. Ik dacht; scheelt weer tijd, want we hadden onze oorspronkelijke bus te halen.. Ergens halverwege de weg sprong ik als pakezel bij Floor achterop die mij meedeelde: we gaan! We doen niet die tour, we gaan toch met de bus die we al geboekt hebben. We moeten hier weg. Geregel van niks. Hopelijk redden we het nog op tijd. En dat deden we. Een klein kwartiertje later zaten we in de eerste bus van wat later een helse dag zou worden.

Na een helse rit kwamen we uiteindelijk in Ninh Binh aan. Ons hotel lag zeer strategisch tussen bus- en treinstation in. Tas op en lopen! Op zoek naar een koud colaatje light (eeeven weer ontgiften) spotte ik het treinstation. Na twee dagen gehoord te hebben 'No, full! Holiday! Full, no!' dacht ik; ik gok het er toch op en werp een blik naar binnen op het station. Eens kijken wat zij mij te bieden hebben. Do you have train tickets for tomorrow to Hué? Yes. Huhh?? Yeah, to sleep, no sitting. Yes sleep. Ok wacht ik haal m'n geld en kom terug. Voor Floor transformeerde ik op dat moment volgens mij in een soort moeder Theresa. Een smile van oor tot oor, want zo'n nachtbus.. no way!
De volgende dag huurden we twee fietsen en hebben we een prachtige fietstocht gemaakt naar Tam Coc. Ook hier zijn karstgebergtes, alleen dan met een rivier er doorheen. Je kan hier een boottochtje maken waarbij een vissersman met z'n voeten roeit (bizar!/hendig!), maar wij kozen er voor om cheapass én lekker rustig (we hadden de weg bijna voor ons alleen in tegenstelling tot de tientallen boten vol met Chinezen) op de weg te blijven. Het deed mij denken aan Yangshuo in China, wat toen ook één van mijn highlights was tijdens die trip. De schoonheid van dit natuurverschijnsel valt niet op papier te beschrijven. Sereen, vredig, groen, vogels en vlinders om je heen, rust, ruimte. Heerlijk! We hadden de fietsen de hele dag tot onze beschikking dus besloten we ook nog naar een tempel/pagode te gaan. Uuuren hebben we rondgefietst, maar bij een tempel/pagode zijn wij nooit aangekomen. Ze zijn hier namelijk nogal erg (!) zuinig qua borden langs de kant van de weg en vaak als je mensen de weg vraagt en hen een kaart geeft zodat ze het kunnen aanwijzen, weten ze zelf niet waar ze wonen. Wel heerlijk 'verdwaald' en de omgeving van Ninh Binh verkend. Dat dan weer wel. hier in Viëtnam hebben ze trouwens een aparte aanpak qua bouwen. Vooral in Ninh Binh viel dit op. Hele snelwegen, pleinen en parken worden aangelegd, maar de gebouwen ontbreken nog. De resorts worden in dit land trouwens de grond uitgestampt, maar ook hier beginnen ze andersom. Eerst het hek en dan het gebouw. Of je ziet in de middle of niks een tussenwoning staan, dus alleen ramen aan de voor- en achterkant en dan twee betonnen muren van opzij.. Heel apart allemaal.

Na een tussenstop in Hué, gingen we naar Hoi An (daaaag). Bekend om haar kleding- en schoenmakers. Ook hier zaten we een soort van vast (ivm nasleep van de vakantie, dus weinig plek qua treinen), dus hebben we het er in 5 dagen uiteindelijk ruim van genomen. Floor heeft een rokje laten maken en allebei zijn we twee paar schoenen rijker. Kies je model, kies je kleur en stof, je wordt opgemeten en de volgende dag ligt het klaar. Vooral het rokje van Floor was een ware belevenis! 'wat is de naam van je hotel?' 'uh dit en dit' ' 'dan ligt het vanavond voor je klaar bij de receptie'. na een hapje eten 's avonds gingen we dan ook langs de recetie met het bericht 'als het goed is, is er iets voor mij afgegeven' 'je klopt, alsjeblieft'. In plastic en dichtgeniet, poepchique allemaal. Wat ik zelf vooral erg vermakelijk vond toen we een aantal dagen in Hoi An doorbrachten is dat je overal mensen ziet lopen met nieuwe tassen en koffers, formaatje handbagage. Daar moeten natuurlijk al die nieuwe aankopen in. Hendig!
Nasst het geshop hebben we ook nog twee hele mooie fietstochten gemaakt in de omgeving van Hoi an. Eentje georganiseerd, eentje op eigen houtje. Tussen de rijstvelden, door boerendorpjes en af en toe een stop gemaakt bij allerlei bedrijvigheid die we onderweg tegenkwamen; botenbouwers, rijstcrackerkoks, mattenvlechters. Erg leuk!

Na weer een gezellige rit met de nachttrein waar je snel vrienden maakt kwamen we in Nha Trang. Tussen iets te veel Russen en iets te harde house muziek besloten we om hier weer snel weg te gaan en door te reizen naar Da Lat. Dit leverde vooral een mooie busreis op door een prachtomgeving met kassen vol aardbeien en bloemen. Denk daar solide degelijk getimmerde houten huisjes bij en het plaatje is compleet. Da Lat zelf was op zich prima, maar niet heul bijzonder.

In Ho Chi Minh aangekomen werden we in het hostel bijna direct al banggemaakt/gewaarschuwd door het hostel en andere backpackers: pas op je spullen, er wordt hier gejat op straat. Dus voor het eerst in tijden ging die money belt weer om (heb mij tot dusver heel veilig gevoeld in Azië). Lekker rondgelopen, de stad verkend en wederom heerlijk gegeten.
De volgende dag deden de dagtocht naar de Cu chi tunnels en het war memorial museum onze ogen openen. Vrij bizar om te horen en te zien wat voor ellende ze hier jarenlang hebben meegemaakt en dat het eigenlijk nog maar net achter de rug is (1975).


"Goed verhaal voor later" als in 'nu is het k*t, maar als het eenmaal achter de rus is (nu dus) is het een goed verhaal':
#1 's avonds in het donker, zonder helm, op een scooter stappen (half automatisch, dus versnellingen. Floor is een topper, vooral op een scooter, maar hier had ze geen kaas van gegeten) en dan verdwalen op Ko Phangan. Hoe zag het er ook alweer uit toen we uit de straat van ons hostel kwamen? Geen idee. Hier links? Ja doe maar. Maarr.. we zaten op een eiland (dus echt ver verdwalen kan je niet) en met handen en voeten een telefoon geleend van een oude man, het hostel gebeld en weer heelhuids teruggekeerd.

#2 bus-bus-bus-bus-boot naar Ko Phangan. Ik was Floor kwijt. Geen telefoon mee, niks. Dus liep ik al schreeuwend door de straten. Na dik tien minuten kwam ze aangesjokt 'o, is de volgende bus er al?' Sindsdien zeg ik, als ze weer op verkenningstocht dreigt te gaan (ons Floortje is nogal onrustig aangelegd): niet te ver hè? Waar ga je heen?

#3 bus-boot-bus-bus Cat Ba island - Ninh Binh. Vooral de laatste bus in deze serie: de hel! Dik drie uur (als het niet meer was) tegen allemaal wildvreemden aangeplakt, met je kont bovenop de motor (dus: zweten als een otter) omdat de stoelen op waren en steeds meer mensen in je face. Elke keer als je dacht; nu is de bus écht vol, net op dat moment springen er wéér twee mensen (mét XL bagage) in het minibusje. Handen en voeten all over en ondertussen lekker doorzweten, hè Floor? ;) that's how we roll!

#4 stinkend door Azië! Door de hitte blijft het maar druipen. Na drie dagen kan je weer je was ergens inleveren. Alles is klam en vies. Bij het inleveren van de was zei Floor bij mijn kleren: it's diguisting en geeft het aan de vrouw van de receptie. Ik rolde over de grond van het lachen. Sorry.. Rotorua in NZ is er niks bij. In de bus ook, Floor en ik houden onze armen strak naast ons lichaam anders gaan we zelf tegen de vlakte. Wat een lllucht! ;)

#5 Sergio, de vader van Floor, verklaart ons steeds voor gek als we naar een gek exotisch land gaan om onszelf in de viezigheid, stand, lawaai en tussen de enge beeste af te beulen en dat dan 'vakantie' noemen. Zoiets doe je niet voor je lol. Wat doe je jezelf aan? Na een paar weken Azië begin ik Sergio steeds beter te begrijpen.
- Zo hing er op een avond een reuzengekko/dinosaurus (Floor's woorden) aan de muur in een hostel in Khao Lak, Thailand. Ik dacht dat die krengen niet groter werden dan je vinger, maar deze was zo groot als een knuffel (lees: onderarm). Dooodeng! We zijn dan ook van kamer veranderd.
- Zo leefde ik ook in de veronderstelling dat kakkerlakken vrij klein waren, maar in Ko Phangan heb ik vliegende reuzenexemplaren gezien.
- Hebben we op Cat Ba Island met een duizendpoot gedoucht. Weer eens wat anders.
- Ander ongedierte is ook heul normaal: kijk uit voor overstekende ratten (en stalkende kakkerlakken) in Hoi An..

#6 Vraag ons niet waarom, maar de eerste avond op Ko Phangan gingen Floor en ik uit eten bij een restaurant met de naam 'In Love'. Haha wisten wij veel, zag er gezellig uit, prima eten, niet te duur, dus zitten. Bij het bestellen zegt de ober (ventje van 18) tegen Floor iets onverstaanbaars, waarvan wij dachten: you like rice? Dus Floor zegt: No, no rice. Na nog drie keer herhalen bleek later dat hij zei: you like I? Hahaha No, no rice! What is your wifi password? I love you. uuuuh ok.. prima, maar wat is jullie wachtwoord? I love you. O, dat is het wachtwoord.. Yesss.. uh ok!

#7 Floor heeft 3 tattoos laten zetten op Ko Phangan, Thailand. In Indonesië waren we al een paar keer op onderzoek uitgegaan op zoek naar een goede plek voor Floor om een tattoo te laten zetten. Vaak kwamen we dan via een of ander shabby steegje uit bij iemands hutje waar dan een stoel stond met wat foto's aan de muur qua voorbeelden. In Ko Phangan zagen we al snel dat het ook hier stikte van de tattooshops, dus eeven weer kijken. We zagen uiteindelijk een art gallery + tattoo shop, dus deze man had skills! Met behulp van een bamboostok werden er drie nieuwe aanwinsten aangebracht op Floor's tere lijfje. En ik kan wel zeggen: het resultaat mag er zijn!



Quote van de dag:
- Het zijn net vleermuizen!(ik over Aziaten). Ze koemn allemaal tevoorschijn als de zon onder is. Blijven ze lekker wit. Je weet aan de drukte op straat/op het strand precies hoe laat het is. Hendig.

- Ze hebben hier de gekke gewoonte om karaoke (lees: kattengejank) aan te zetten tijdens lange busritten. Soort Aziatische Céline Dion. Same same, but different zouden ze hier zeggen.

- Ik voel m'n (zweet)snor alweer groeien. Gaat hard in dit land. Movember is er niks bij.

- Iemand op de gang van de derde verdieping van het hotel: do you know where the toilet is? Floor: uh yes, in your room! ah ok.. Gooooedemorgen!

- Chinees vraagt aan Floor: picture? Floor: with us? Chinees: no.. of us (wees naar hen tweeën)! Ah ok! ;) haha we waren er al helemaal aan gewend.

- Het liefst loop ik de hele dag keelsnoepjes en zakdoeken uit te delen, dat geroggel.. ik zal er nooit aan wennen. Na weer een ophaal zeg ik tegen Floor: hij is verkouden! Floor: hij is irritant!

- Wij zitten, dus we kunnen. Hé ho.. (let's go) 1,2,6! En doorr!