Mij hoor je niet..

En doorrr!

Van Nieuw Zeeland door naar Indonesie. Bring it on!
Eerst nog 'even' een nacht doorgehaald op het vliegveld van Auckland en na twee vluchten gebroken aangekomen op Bali. Wat we al verwachten, bleek allemaal waar te zijn: bllloooedheet (lees: het gutst van je rug, klotsende oksels etc. niet te doen), lekker goedkoop en elke avond uit eten. We like!

De eerste avond bleven we een soort van verplicht in Kuta (doe het niet, jawel) omdat we Sonja (Floor's moeder) de volgende dag vanaf het vliegveld zouden halen. Lekker dichtbij, dus hendig! In Kuta kwamen we een Westers winkelcentrum tegen met winkels zoals de Mango, dus we waren benieuwd hoe de prijzen ervoor stonden. Eeeven een blik werpen. Zo vanaf het strand, hop de winkel in.. Tenminste, dat was ons plan. Het bewakingsmannetje dacht er echter anders over. Voordat we nog maar een stap hadden binnengezet werden we teruggefloten. Ladies! Come! We keken verschrikt op wat er gaande is, maar het was dus schijnbaar voor ons bedoeld. Wij volgen natuurlijk braaf en toen stond daar opeens een grote ton water met een kokosnoot schep: onze voeten moesten zandvrij gemaakt worden, anders mochten we de winkel niet in. Uuh ok.

Met de komst van Sonja ging ons luxeniveau even een tikkie omhoog voor de komende tien dagen. Lekker hoor. Een eigen kamer ipv driehoog in een dorm met 12 man. Onze eerste stop was Ubud: topplek. Achter de doorggaande weg sliepen we tussen de stilte (op de jankmuziek en gekwaak van de kikkers na) van de rijstvelden. Heerlijk wakker worden op onze eigen veranda met een ontbijtje (thee, fruit, omelet, bananenpannenkoek). Mij hoor je niet..
De eerste dag hebben we Ubud al winkelend verkend; hier kan je je geld wel kwijt. Je voelt je met de Rupiahhh trouwens direct miljonair. Rp 10.000 is 70 eurocent. Dus als we geld uit de muur halen pinnen we een miljoen en zijn we 70 euro rijker. NB. dit is een gemiddeld maandinkomen voor een Indonesier. Dit komt neer op 3,50 euro per dag (...). Eigenlijk beschamend hoe makkelijk wij een maandsalaris uitgeven.
De volgende dag hebben we een scootertje gehuurd en een deel van het eiland verkend. Het is hier vrij chaotisch op de weg (ze rijden officieel links, maar mijn theorie is dat ze gewoon gaten opvullen. Waar plek is, daar kruip je tussen, ook al is dit links en moet je naar rechts..) en ik heb nog nooit scooter gereden dus leek het mij verstandig om eerst even te oefenen in een rustig steegje. Dit ging enigzins ok, maar niet van harte, dus kroop ik later bij Floor achter. Mijn leven lag in haar handen (help).. Prachtige scootertocht gemaakt naar Padang Bai en terug en het gewone leven onderweg aanschouwd: kleine eenmanszaakjes langs de weg, hardwerkende mensen in de brandende zon op de rijstvelden, drukke marktjes, tig tempels langs de kant van de weg. We keken onze ogen uit. Van gekleurde kuikens tot verpakte vissen in zakjes aan een scooter; je kon het zo gek niet bedenken.

Wachtend op de shuttlebus die ons de volgende dag naar de ferry naar Lombok zou brengen zie ik opeens een blond bekend hoofd in mijn ooghoek: een bekende van het thuisfront! Alena, de dochter van vrienden van m'n ouders) is ook een paar daagjes op Java en Bali. Ze had mij al gemaild dat ze hier ook zou zijn, maar hoe groot is de kans dat je elkaar tegenkomt? Even bijgekletst en tips over Java binnengeharkt dus.
p.s. wat nou betalen voor een dolfijnenspottocht in Nieuw Zeeland? Neem de ferry van Bali naar Lombok! Dan zijn ze all-in!

Paar daagjes in Sengiggi op Lombok geweest en toen zijn we met een lokaal vissersbootje naar Gili Air gegaan. Bij de haven aangekomen kochten we drie kaartjes, met de vraag hoe laat de boot zou vertrekken. 'Als de boot vol is.' 'uh, ok. En wanneer is dat?' 'Als er 35 mensen zijn.' 'Hoeveel zijn er nu? 'Vijf' 'Ah!' Gelukkig ging het vrij snel, dus na een omroepbericht mochten wij ook aan boord. Tussen allemaal goederen, fruit en alleen maar locals vetrokken we naar het eiland.

Welcome to Paradise! Welcom to Gili Air! Wat een topeiland is dit. Geen motorvoertuigen (auto's/scooters) en iedereen is zwaar in de chillstand. Dus minder ' massage, taxi, good price my friend!' Heeurlijk! Bij aankomst nam Sonja samen met onze bagage plaats in een paard en wagen richting hotel. Floor en ik wilden het beest z'n hoeven sparen, dus wij gingen lopen. De dagen op Gili Air hebben we zeeer productief besteed: cocktailtje, snorkelen, strandwandeling, eilandhoppen. Je kent het wel. Heel naar allemaal ;)

Na het paradijs gingen we weer terug naar Bali waar Sonja op het vliegtuig naar Nederland stapte en Floor en ik op het vliegtuig naar Yogyakarta op Java. Voor ons duurde de vlucht maar een uurtje, maar volgens mij voelde het voor Floor meer dan 10 uur. Ze is in ieder geval 10 jaar ouder geworden tijdens die vlucht. Klamme handjes, hartverzakking op hartverzakking. Floor zit graag aan het raam, maar dat is toch minder fijn als het onweert.. Maar we leven nog.

Waar je in Bali over de Boeddha offerschaaltjes viel op de stoep, zo word je op Java 5x per dag herinnerd aan het gebed. Je ontkomt niet aan alle moskeeen. Hoewel het af en toe net lijkt of ze aan karaoke doen.. Omdat je altijd en overal moet kunnen bidden duiken ook de meest gekke combinaties op. Zo ben je naast toilet, bezinestation, restaurant of boot ook 'walk-in' moskee. Hendig!

Trouwens, zo schoon als het in NZ was, zo vies is het in Indonesie: uitlaatgassen, men gooit afval zonder pardon over boord/op straat.. als tegenbeweging hebben ze hier wel een hobby die 'vegen' heet. Als het eigen stoepje maar schoon is.. Net Staphorst! Graag zo vroeg mogelijk (lees: 6 uur) beginnen, met een keiharde heksenbezem die lekker veel lawaai maakt.

Nog een ander leuk feitje: je hebt als man aanzien/status in Indonesie als je beschikt over de volgende punten:
1) vrouw
2) land
3) bezittingen
4) transport
5) zwaard
6) vogel (dus iemand met een voliere is gewoon 'subtiel' aan het pochen)
O, en vergeet ook vooral niet om een megagrote foeilelijke ring om te doen met een steen er in. Heeel belangrijk.. Dan ben je nog belangrijker (...)

Grappig trouwens hoe ik veel dingen van China herken:
- met het hele gezin op een scooter, kan dat? Ja
- op je hurken op de bus wachten
- lange pinknagels zijn hip bij mannen
- hello miss! Photo? Wij zijn een soort kermisattractie; iedereen wil met ons op de foto 'net alsof dit land net is opengesteld voor toeristen' (Floor)
- heule hoge stoepranden (voor mensen met zulke korte beentjes blijf ik dat heel gek vinden)
- met 10 man aan het werk, terwijl er 2 'productief' zijn.

Naast China taferelen, komt de Nederlandse geschiedenis ook veel terug in het straatbeeld. Woorden als 'gordijn, knalpijp, helm, dokter (gigi), notaris, gratis, olie' zijn dan ook niet gek.

Qua vervoer hebben we trouwens bijna alle vormen van transport wel bijna gehad:
- benenwagen (jaja, ook hier)
- taxi
- fietstaxi
- paard en wagen
- boot
- trein
- scooter
- bus (hoewel die vaak bijna van ellende uit elkaar vielen. Al schuddend waren we steeds aan het overleven.)

O en dan nog iets; het regenseizoen schijnt officieel voorbij te zijn, maar af en toe is er toch nog een buitje. Zoals toen in Yogyakarta en Pandangaran op Java. Kort, maar heftig kan je weg zeggen. In de categorie: leg je Ark startklaar. Hele straten staan blank. Tot je kuiten kan je er door terug naar je hostel. Maar niet teveel over nadenken hoeveel ratten en ander gespuis daar in ronddobberen.

Hoogtepuntje van Indonesie was de zonsopgang van de Borobodur. Je moet wel om 3.30 uur je nest uit en dan een uur in de auto hobbelen, maar dan heb je ook wat. Wat een plaaaaatje! Lekker rustig en weinig toeristen, totdat het voor iedereen open gaat om 6 uur. Dan komen de Chinezen met vlaggen tevoorschijn. Wegwezen!

Na een maandje Indonesie zijn we tot de conclusie geworden dat je vanzelf asociaal wordt. Floor staat nog op de vriendelijke kelts en lach stand, maar bij mij komt de negeerstand al iets sneller in werking (misschien ook een nasleep van mijn china avontuur in 2007). Zit je na een helse 8-uur durende busrit eindelijk in een restaurantje om even uit te puffen, komen er allemaal gasten ouwehoeren wie we zijn en wat we er doen etc. Bij het hostel aangekomen, nog even de wifi leeggetrokken voor het slapen gaan. Helaas gaat dat ook niet altijd ongestoord. Word je eerst lastig gevallen die je een massage wil geven, staat er even later een vrouwtje voor je neus met een sarong in haar handen. In de openbare ruimte (straat/strand) denk je af en toe al: niet nu, maar in een hostel.. Kssst!! Het kan trouwens ook dat we als een stel softies terug komen: yesss.. thank you! Handen vouwen, buigen en weer door.

Onze laatste activiteit in Indonesie bestond uit shoppen. Een tip: ga daarvor naar Bandung! Daar zijn allerlei factory outlets waar je lekker goedkoop Westerse merken en kwaliteit kan scoren. Dit hebben we dan ook zeker gedaan. Allebei een tas vol. Later dacht ik: we moeten er nog maanden mee zeulen, maar ik til mij er graag een hernia aan. Een nieuwe garderobe it is! Whoooop.

Het plan was ook om naar Sumatra te gaan om grote oranje behaarde apen (orang oetans) te spotten, maar dit bleek later logistiek niet geheel haalbaar. De keus was: of onze tijd op Java 'uitzitten' (moeilijk, moeilijk, moeilijk), terwijl we eigenlijk de highlights als gezien hadden, maarja we hadden een ticket van Jakarta - Hanoi dus je moet wat. Of dooorrr! Jammer van dat ticket, maar op zoek naar leuk alternatief om te doen in de tussentijd. Uiteindelijk is de keus gevallen op zuid Thailand, dus daar gaan we van 13-23 april heen om daarna in Vietnam onze 'planning' weer op te pakken.

Nou, wij brengen onze vieze was nog even naar de Londri (prachtig, dat gebroken Engels hier). Dus: tot in Vietnam gok ik.

De quotes van de maand komen deze keer allebei van Sonja:
'Het zijn net aapjes, joh'

'Let maar even niet op je moeder, die is aan het overleven op dit moment'

Maar Floor is ook nog altijd lekker aan het shinen:
'Zo merk je wel echt dat we in Vietnam zijn' 'We zijn in Indonesie Floor!' 'Oja'